काही क्षण हसरे :- मोहीम वढू-तुळापुर


काही क्षण हसरे :- मोहीम वढू-तुळापुर
[आमची वढू तुळापुर मोहीम सर्वच अर्थाने जबरदस्त झाली. काही हसरे तर काही मनाला चटका लावून जाणारे तर काही धाकल्या धन्याच्या आठवणीने मन हेलावून टाकणारे… हे सर्व अनुभव एका लेखात लिहीन मला योग्य वाटत नव्हत म्हणून मी याचे २ लेख लिहिले त्यातील पहिला "काही क्षण हसरे :- मोहीम वढू-तुळापुर" आणि दुसरा लेख "दर्शन धाकल्या धन्याच- मोहीम वढू-तुळापुर"…. यातील हा पहिला लेख तुमच्यासमोर आणतोय दुसरा लेख पुढील काही दिवसात नक्की येणार तोपर्यंत या लेखावरच्या तुमच्या प्रतिक्रिया नक्की कळवा… ] 

शिवजयंती चा उत्सव उत्साहात पार पडला आणि आम्ही ७ जण वढू-तुळापुर ला जाणार होतो. त्यानुसार मी, राज मेस्त्री, नितीन पाटोळे, नील मयेकर, सचिन रेडेकर, सुरज कोकितकर, मोनीश चौबळ असे ७ निघालो. मी आणि राज दादा त्याच्या घरी जेवून निघालो. दादर स्टेशन ला नितीन,सुरज,नील,सचिन अगोदर पोचले होते. रात्री ११:४५ च्या दरम्यान ट्रेन होती चेन्नई एक्स्प्रेस. ट्रेन मध्ये गर्दी नसणार आपण आरामात झोपून जाणार या विचारात आम्ही होतो. ट्रेन आली नेमका जनरल डब्बा मागे आला पुन्हा आमची धावपळ डब्बा पडायला. शेवटी एकदाचा पकडला डब्बा, आतमध्ये बघितल आमचा सर्वांचा चांगलाच भ्रमनिरास झाला होता. कारण आमच्यापैकी एकालाही बसायला जागा नव्हती. जो कोणी म्हणाला "गाडीत जागा मिळेल बसायला" त्याच्या नावाने खडे फोडत आम्ही जागा मिळेल तिथे पसरलो. सचिन आणि नितीन दादा मागे होते मी, सुरज, नील आणि राज दादा पुढे गेलो पण मला उभ राहायलाही जागा काही मिळाली नाही आता मी मोठ्या धर्म संकटात सापडलो मागे जायचं का पुढे गप्पपणे गरीब चेहरा करून उभा राहिलो. अपेक्षा होती कोणीतरी थोडी तरी जागा देईल आणि मी बसेन. पण कसल काय मी आपला गरीब माणसासारखा उभा राहिलो. समोरचा एक माणूस उठला आणि सीट खाली जाउन झोपला आता तिथे एक जागा झाली होती पण मी ती जागा हिसकावून न घेता माझी गरीबपानाची Acting तशीच चालू ठेवली समोर जागा दिसतेय पण बसू शकत नव्हतो. त्या एवढ्याश्या जागेसाठी त्या बायकांबरोबर भांडेल कोण? म्हणून मी तसाच उभा राहिलो पण दुसरा कोणी आत जाउन ती जागा मिळवणार नाही याची खबरदारी घेतली होती. थोड्या वेळ त्या रिकाम्या जागेकडे पाहत राहिलो माझी ती अवस्था बघून तिथल्या एका माणसाने मला बसायला सांगितलं त्यामुळे माझा धीर जरा वाढला. आणि कोणी आडवल असत सरळ शिरच्छेद च केला असता त्याचा (नजरेने हा!).तसच झाल तिथल्या एका बाईने आक्षेप घेतल्या माझ्या बसन्यावर मी असा काही Angry Young Man चा लुक दिला कि तीही जास्त काही बोललि नाही. आता माझी जागा fix झाली प्रश्न इतर दुर्गवीरांचा होता सगळे माझ्याकडे आच्छर्याने बघत होते. त्यांच्या मनात एकच प्रश्न असावा "याला जागा मिळालीच कशी" नंतर तिकडे नितीन दादांनी बोलबच्चन देऊन जागा पटकावली आणि शक्तिमान सचिन दादा नि उभ्या असलेल्या जागेत पद्धतशीरपणे बसून घेतले (त्यांना कोण उठवणार हो! उठवनाराच या जगातून उठायचा!!!) इकडे राज दादा, नील दादा, सुरज दादा आळीपाळीने जागा पकडून बसत होते. नंतर काय झाल काय माहित देव माझ्यावर जामच खुश होता. मला थेट Window Seat ची ऑफर आली मी लगेच ती स्वीकारली. आणि मी Window Seat वर स्थानापन्न झालो. नंतर ट्रेन कल्याण ला पोचली तिथे मोनीश दादा तयार होते. मी Window Seat (Window Seat बर का?) वरून मोनीश दादा ला आवाज दिला दादा आत आला आता मी सुरज ला माझ्या Seat वर थोडी जागा दिली. खर तर ती सिंगल Seat होती आणि आम्ही त्यावर दोघे बसलो होतो. त्यात मी सुरज दादा ला सोबत घेतल त्यामुळे जरा अडचण होत होती. तरीही Adjust केल कस कस. बाजूला बसलेला भैया (जो मराठी नाही तो भैयाच ना!) सुरज दादाच्या नावाने खडे फोडत होता पण आम्ही त्याकडे दुर्लक्ष केल आणि आमच अतिक्रमण सुरूच ठेवल. अधूनमधून मी डोळे बंद करून विचार करू लागलो (नेहमी प्रमाणे सर्वांना वाटत मी झोपलोय). शेवटी आमच्या मराठी माणसाच्या अतिक्रमणाला कंटाळून तो भैया का कोणी व्यक्ती चक्क ती जागा सोडून खाली बसला(बघा आच्छर्याची गोष्ठ आहे ना! मराठी माणसाच्या आक्रमणाला कंटाळून भैया ने जागा सोडली) असो मग सुरज दादा गाणी ऐकत होते, मोनीश, नील आणि राज दादा चर्चा करत होते. नंतर राज दादा पण Ground Floor वरून First Floor वर बसून डोळे बंद करून विचार करायला गेले.(मी करतो तसा). मी पण अधून मधून ध्यानाला बसायचो. रमत गमत ट्रेन एकदाची पोचली पुणे ला खर तर आम्हाला उतरायचा होत दुसरीकडे पण काय करणार ट्रेन ड्रायवर ला कुठे माहित होत आम्ही काही Plan न करता आलो होतो. असो आम्ही साधारण ३:३० पर्यंत पुणे ला पोचलो स्टेशन ला उतरलो आता पुढे काय हा प्रश्न आमच्यासमोर आ वासून उभा होता. या प्रश्नांचे उत्तर शोधत आम्ही पुणे स्टेशन मधून बाहेर पडलो. बाहेर पडताच पुणेची खासियत असलेले पुणेरी पाट्यांचे दर्शन झाले. पहिली पाटी होती पुणे स्टेशनबाहेर "दुध झेरॉक्स" आणि खाली बाण दाखविला होता. बाजूला दुसरा बोर्ड होता "महाराष्ट्र शासन दुध सरिता झेरॉक्स, दुध दर :- , रु. लिटर" आता या दोन बोर्डचा अर्थ काय असेल याचा विचार करीत आम्ही पुढे गेलो. नक्की दुधाची झेरॉक्स काढून मिळेल का? कि झेरॉक्स केलेलं दुध लिटर मध्ये मिळेल कि अजून काही!!! 
पुढे आम्ही चहा घेतला आणि सोबत क्रीम रोल पण आणि चहा पिउन झाल्यावर समजल कि एका कटिंग चहा ची किंमत होती फक्त रु. १० नक्की "शुगर" होती कि अजून काहि याबाबत आम्ही "शुअर" नव्हतो. एका कटिंग चे फक्त रु.१०/- आमचे शक्तिमान सचिन रेडेकर बंधू भडकले. "तू मुंबई मी आ तेरे को फ्री मी चाय पिलाता हु" असे "धमकीवजा निमंत्रण" पण दिले. अर्थातच त्याने ते निमंत्रण स्वीकारले नाही कारण एकतर सचिन बंधूंची शरीरयष्टी आणि दुसर म्हणजे ट्रेनची तिकीट परवाडणारी नव्हती त्याला. तिथून सचिन दादांना आम्ही लवकरात लवकर हलाविले नाहीतर थोड्या वेळात सचिन बंधूनी त्या चहावाल्याला हलाविले असते एवढ नक्की!! 
आम्ही पुढे गेलो पुढे चौकशी केली ६ वाजेपर्यंत गाडी नाही ! मग करायचं काय इतका वेळ? चालत जायचं? बसायचं कि झोपायचं? मी आणि राज दादा झोपायचं या मताबाबत ठाम होतो. पण नंतर नितीन दादा रिक्षावाल्यांशी हितगुज करत होता एक रिक्षावाला १५० रुपये सांगत होता मग आम्ही रस्त्याच्या दुस-या बाजूला उभे राहिलो तिकडे नितीन दादांनी एका "दाढीधारी" रिक्षावाल्याला गाठले आणि चर्चा करू लागले चांगली १० - १५ मिनिटे चर्चा केल्यावर नितीन दादांनी आम्हाला बोलावून घेतले आम्हालां वाटल नितीन दादांच्या बोलबच्चन चा परिणाम झाला कि काय? म्हणून आम्ही रस्ता ओलांडून आणि इच्छा नसतान डीवायडर ओलांडून पलीकडे गेलो तर काय फूस....… तो रिक्षावाला तर ३० - ४० रुपये जास्तच मागत होता. पुन्हा आम्ही निराश हताशपणे निघालो आम्हाला समजल कि पलीकडच्या रस्त्यावर थोड्याच वेळात एक बस येणार आहे. थोड बर वाटल आम्ही Bus Stop जवळ आलो तिथे अजून "दाढीधारी" माणूस भेटला तो तर म्हणजे ४ मिनिटात बस येणार पण पुढची ४० मिनटे तरी गाडी आलि नसेल नंतर एक बस दिसली हडपसरला जाणारी आम्हाला ट्रेन च्या मागे धावायची सवय होती आम्ही धावत त्या बस च्या मागे गेलो आणि जागा पकडली चक्क जागा मिळाली. मस्त गुलाबी थंडी लागत होती. पण ती हळूहळू ती गुलाबी लाल, काळी, निळी, पिवळी होतेय कि काय अस वाटू लागली अंतर तस बरच होत त्यामुळे मी पुन्हा डोळे झाकून विचार करायचं ठरवल. नंतर जाग आलि तेव्हा समजल हडपसर ला आलोय. शिस्तीत उतरून आम्ही तिकडे थांबायला पाहिजे होत. पण काही तांत्रिक कारणास्तव आम्ही तिथे न थांबता आमच्या नितीन दादांच्या "संकल्पनेतून" आम्ही सर्वांनी सासवड जायचं हे ठरलं. मी काय, मला न्याल त्या गाडीत बसायचं होत आणि ध्यान करत करत प्रवास करायचा होता. आमच नशीब इतक चांगल (कि वाईट) आम्हाला हडपसर वरून लगेचच सासवड बस मिळाली. त्या S.T. मध्ये आम्ही बसलो आम्ही ७ जण आणि दुसरे काही २ जन आणि ड्रायवर कंडक्टर असे मिळून आम्ही तब्बल १० ते ११ जण आम्ही दाटीवाटीने त्या S.T. मध्ये बसलो. तिकीट काढली पण जशी S.T. सुरु झाली तशी आम्हाला जाणीव झाली कि आम्ही साध्यासुध्या S.T. मध्ये नाही बुलेट S.T. मध्ये बसलोय. अस वाटत होत एकदा जाऊन तिकीट चेक कराव नक्की S.T. च आहे का विमानच…. अस वाटत होत हि बुलेट S.T. कधी थांबणारच नाही. दे दणादण .S.T. उडवत (अक्षरश: उडवतच) ड्रायवर S.T. चालवत होता. मग फार विचार न करता मी पुन्हा ती गुलाबी थंडी(गुलाबी कसली सप्तरंगीच म्हणा ना ! ) आम्ही उडणा-या S.T. तून सासवडला पोचलो उतरताना ड्रायवरचा चेहरा बघायची इच्छा झाली, बघितल नक्की "महेश दादा" तर नाही ना! पण नाही महेश दादा नव्हता! तेव्हा मला विश्वास पटला महेश दादापेक्षा पण "भयंकर" गाडी चालवणारा कोणी आहे. तिकडे "सासवड" ला गेल्यावर समजल कि आपल्याला "सासवड" ला यायचच नव्हत आपल्याला "हडपसर" वरून थेट "वाघोलि" ला जायचं होत. मग आम्हाला समजल आमच्या पुणे स्टेशन वरील "क्रीम रोल" चा "लोकार्पण सोहळा" सासवड ला आयोजिण्यात आला होता आम्ही सर्वांनी तो "सोहळा" व्यवस्थितपणे पार पाडून आमचा "बस-बस" चा खेळ खेळायला निघालो. आणि पुन्हा त्या बस मध्ये बसलो आता जरा आमचा स्टेट्स वाढला होता जरा नवीन बस होती. जरा Modern बसबधून आम्ही "बस - बस" खेळणार होतो.(प्रवास करणार होतो). हा खेळ माझ्या एवढा अंगाशी येत होता कि मला सारख डोळे मिटून ध्यान कराव लागत होत. तस नसत केल तर नक्कीच माझ "व्याकि - व्याकी" झाल असत. तोपर्यंत उजाडल होत. सचिन जगताप दादा आणि अजय आठवले दादा(सह्याद्रिचा भक्त) यांचे फोन सुरु झाले होते. आता आमचा "बस - बस" चा खेळ जवळपास संपला होता. पुढे अजून खूप काही बाकी होत. अजय दादांनी "अल्टो गाडी" पाठवली होती आता मात्र आम्हाला सर्कस करावी लागणार होती एक अल्टो कार आणि ड्रायवर सहित ८ माणस अशक्यप्राय अशी गोष्ट आम्ही शक्य करणार होतो. पुढे ड्रायवर सहित सुरज आणि नील दादा मागे नितीन दादा, मोनीश दादा, सचिन दादा त्याच्यावर राजा दादांना "फोल्ड करून" ठेवल होत आता राहिला माझा प्रश्न मी कसबस माझ "अर्ध शरीर" आत घुसवल विचार करत होतो "अर्ध शरीर" कुठे ठेवायचं आणि कुठे केले Adjust तर दरवाजा लावायला रस्त्यावरच्या लोकांना हाक मारायला लागणार होती एवढ नक्की. आम्हा सर्वाना वाटत होत आंम्ही नक्कीच दुस-या बाजून बाहेर जाणार कि काय पण दुस-या बाजूला नितीन दादानि बाजू लावून धरल्याने प्रश्न माझाच होता मग थोडी सीट Adjust करून माझा मध्यम बांध्याच शरीर मी कसबस आत घेतलं. दरवाजा लागला. तेव्हा आम्हा सगळ्यांना कळून चुकल होत "कोंबण" किंवा "कोंबून भरणे" म्हणजे काय? अल्टो थेट गेली अजय दादांच्या घरी त्याअगोदर तिथल्या मंदिरात दर्शन घेऊन आम्ही अजय दादांच्या घराच्या दिशेने निघालो. तिथे आमच उत्साहात स्वागत झाल.पहिला चहा मग फ्रेश झालो मग पुन्हा नाष्टा आणि कोल्डड्रिंक असा आमचा एकूण आहार झाला. (थोडा वर्णानुक्रम चुकला पण चालायचं). नंतर आम्ही तुळापुर दिशेन जायला निघणार होतो तिथे सचिन जगताप दादा आणि नीलकंठ दादा येणार होते. आता पुन्हा ते "कोंबणे" म्हणजे काय हे आम्हाल अनुभवाव लागतंय कि काय अस मला वाटल. पण दोन बाईक आणि गाडीत आम्ही हम दो हमारे दो (म्हणजे ४ जण हो!!) जण असा छोटा आणि सुखी परिवार घेऊन तुळापुर च्या दिशेन निघालो( आम्ही तुळापुर आणि वढू येथे काय काय अनुभवलंय हे दुस-या भागात तुम्हाला सांगेन). आमच तुळापुर आणि वढू दर्शन झाल. आणि पुन्हा "हम दो हमारे दो" असा परिवार अल्टो मध्ये आणि "१ + १ = २" असा साध गणित बाइकवर करत आम्ही अजय दादांच्या घरी आलो. अजय दादांच्या घरी पुन्हा वाहीनिनी सुंदर जेवणाचा बेत केला होता. चपाती, श्रीखंड, भाजी,पापड, भात,डाळ सगळे अक्षरश: राक्षसासारखे जेवत होते(मी पण हा!!). नेहमी मोहिमेला पाणी जास्त पितो त्यामुळे जास्त जेवण जात नाही असा युक्तिवाद हि करण्यात आला. मध्येच "आठवले वहिनीनी" विचारले जेवण कसे झाले. पण ज्या पद्धतीने आम्ही सगळे "घपाघप" जेवत होतो त्यावरून त्यांना कल्पना आली असेल. जेवण झाल आम्हाला "आठवले" बंधूंच्या मुलीने जेवण वाढण्यापासून मदत केलि. एक गोष्ट मात्र प्रकर्षाने जाणवली अजय आठवले बंधूंचे मुलींवरचे संस्कार. सलाम अजय दादा! त्यांची लहान मुलगीसुद्धा आम्हाला जेवण वाढण्यात मदत करीत होती. जेवण झाल आता थोडी वामकुक्षी घ्यावी म्हणून आम्ही बाहेर अंगणात पडलो साधारण अर्धा तास वामकुक्षी घेऊन आता परतीचा प्रवास करायचा होता. सर्व तयारी झाली, दादांची मुलगी आम्हा सर्वांच्या पाया पडली.(शेवटी संस्कार होते ते). आणि आम्ही निघालो पुन्हा बस पकडली आणि थेट पुणे स्टेशन गाठायचे होते. साधारण ५:५० दरम्यान ट्रेन होती थेट मुंबई ची आम्ही लवकर गेलो त्यामुळे बसायला जागा तरी मिळाली. नंतर आम्ही सर्वच डोळे झाकून विचार करत करत मुंबईला पोचलो. 
या संपूर्ण प्रवासात आम्ही अनुभवला बस बस चा खेळ…. आणि काही क्षण हसरे कधीही न विसरता येण्यासारखे…. 
दुर्गवीर चा धिरु
माझे अंतरंग
http://dhiruloke.blogspot.in/

Comments

Popular posts from this blog

खचून जाऊ नका - Be Brave

जन्मदिनाच्या शिवमय शुभेच्छा….